Je had me moeten zien toen ik de Albert Heijn uitliep vandaag. Mijn zomerjurkje, goede haardag en nieuwe handtas gaven me een air van regelrechte über-chick coolheid. Ik was aan de winnende kant. Qua ego. Niet in de laatste plaats omdat ik zes miljoen nieuwe Twitter followers heb mogen verwelkomen. Iedereen weet tenslotte dat de waarde van je bestaan kan worden afgemeten aan het aantal mensen dat bewust heeft gezegd: “ja, ja, ja! Ik wil op elk moment van de dag weten of Maureen al naar de wc is geweest, hoe het gaat met haar griep en of ie nu Mexicaans is of niet.”

Het leven was goed zo. En toen ik linksaf de parkeerplaats afreed, het raampje opendraaide en de wind door mijn haren liet wapperen, klonk op de radio het nieuwste nummer van Anouk. Dat ik toevallig erg mooi vind. -Ik. Was. Intens. Gelukkig.

Totdat ik opkeek en een spin ter grootte van een Fiat Panda ondersteboven zag hangen aan mijn zonneklep en ik net zo hard gilde als een klein meisje. En mijn dochter met haar vriendinnen. Bij elkaar. Allemaal tegelijk. En geloof mij, dan hebben we het niet meer over gillende keukenmeiden, dan hebben we het over gillende gáárkeukenmeiden.

Je had dat beest moeten zien. Het was zwart en harig. Hij tilde z’n grote dikke kont op en ik zou zweren dat hij op het punt stond om spinnenpoep over me uit te storten. Ik gooide het stuur naar rechts, gilde nog wat en kwam tot stilstand voor de kerk. Dat was vrij ironisch, want ik had in de afgelopen vijftien seconden de naam van God ongeveer 50 keer in ijdelheid gebruikt.

Ik zocht paniekerig naar een moordwapen. Iets. Alles wat dit reusachtige dier kon vermoorden. Ik vond een dikke reclamefolder van de Mediamarkt. Niet gek.

Ik realiseerde me dat ik maar één poging had. Als de spin niet meteen door het raam naar buiten verdween, dan zou het beest heel boos worden en me opeten.

Laat me je even iets vertellen: je weet niet wat angst is. Je weet niet wat angst is totdat je geconfronteerd wordt met het serieuze feit dat je op het punt staat om door een spin te worden opgegeten.

Oké…leven of dood…1…2…3…KLAP!

“Waar is ie? Waar de fuck is ie?!?”

Ik had ‘m echt wel geraakt, maar ik denk dat de Fiat Panda Spin naar beneden was gevallen, in de buurt van het gaspedaal. Ik vloekte een paar keer en stapte uit de auto met de folder nog in mijn handen. Ik bedacht me toen pas hoe belachelijk dit er allemaal uit moest zien.

Ik zocht. Ik scande de auto. Hij zat niet op het gaspedaal, niet op de rem. Niet onder mijn stoel. Hoe kan zoiets groots nou opeens kwijt zijn?

Om een lang verhaal kort te maken, ik kwam thuis met de auto en ik heb de spin niet meer gezien. Hij zit waarschijnlijk ergens op me te wachten om wraak te nemen met z’n spinnenpoep of door me stiekem in mijn billen te bijten zodat ik verander in een nerderig tiepje in een strak roodblauw pakje en voor de rest van mijn leven pathetisch achter Kirsten Dunst aanhobbel.