Ik ben niet meer wie ik was sinds de vorige keer toen ik er heel diep over nadacht. Het beste wat je kunt hopen is aan het eind een beetje minder degene te zijn die je aan het begin en in het midden was. Deze week zag ik mezelf een paar keer in actie, en ik moet zeggen: ik was lang niet slecht bezig. Het zijn de daden die tellen, niet de gedachten.

Ik wil zoveel zeggen, maar de woorden kunnen niet zover gaan als ik zou willen. Ik verzamel moed en ontdek de veranderingen. Zoals heel veel van ons, heb ik nooit geleerd hoe met pijn en verdriet om te gaan dat soms zo erg was dat ik het niet in de ogen durfde te kijken. Nieuw verdriet, oud zeer; pijn is tijdloos. Onze herinneringen zijn onze grootste verraders.

Soms kun je niet anders dan in het diepe springen van je tekortkomingen en zwemmen alsof je leven ervan af hangt, en er maar op vertrouwen dat de poel van het perfectionisme uiteindelijk alleen maar leeg blijkt te zijn. Francesco Petrarca zei het al: ‘elke verandering doet pijn, ongeacht hoezeer je ernaar verlangt. Maar alleen als wij een streep onder een leven zetten, kunnen we aan een nieuw leven beginnen’.

Ik begin de dag niet meer met de scherven van gister.