‘Als je geschoren wordt, moet je stilzitten’, zei een wijs iemand tegen me afgelopen week. ‘Weeg en overweeg je woorden voor ze over je lippen komen en zwijg als er niets te zeggen valt.’

Ik heb de keuze: of ik vertel wat er echt is, wat pijn doet, wat moeilijk is. Of ik lieg en vertel dat ik me fantastisch voel. Ik vertel je dan opnieuw de ene geestige anekdote na de andere. Maar ik kies ervoor om dat niet te doen. Dat doe ik al genoeg op feestjes en het schoolplein. Iedereen heeft de keuze om hier verder te lezen, iedereen heeft de keuze om nu weg te gaan. Er ist der Geist, der sich den Korper baut, zei Goethe. Elk is wat zijn geest is.

Ik ben Goethe niet, maar mijn wijsheid ligt in het herkennen. En erkennen. Ik heb nog steeds niet de weg gevonden. En ik leer door te ervaren. Alleen als je op zoek bent naar de weg kun je verdwalen. Alleen als je iets hebt gevonden kun je het weer kwijtraken. Afgelopen zomernachten sliep ik bij de sterren en zat ik zo goed als ín de maan. Zachtgeurende lelietjes-van-dalen groeiden naast me in de schaduw. Bermen van veldwegen vol klaproos, korenbloemen, sleutelbloemen. Madeliefjes. Duintoppen waar zeewind het hoge helmgras streelt… Sprookjesachtig… Maar ik was even vergeten te kijken naar het grondeloze blauw dat langzaam veranderde in gitzwart.

Het is zinloos je andere helft te zoeken of aan je te binden als je jezelf nog verhult in sluiers en weigert te kijken naar het zwart. De wereld verhoudt zich tot jou zoals jij je tot de wereld verhoudt: je kijkt in de spiegel. Dus als je bijt in plaats van aait, dan kun je er zeker van zijn dan het nog meer pijn doet.

Nee, het is nog niet beter. Nog niet. Het spijt me als je vindt dat het nu beter zou moeten gaan. Het spijt me als je vindt dat ik over iets anders zou moeten schrijven. Het spijt me als je vindt dat ik helemaal niet meer moet schrijven. Het spijt me als je vindt dat ik veel te openhartig ben. Ik wijs naar niemand. Ik leef en ik schrijf er wat over op. Ik wens jou het beste. Ik wenste dat ik het beste was, en ik wilde vooral beter zijn dan ik wie ik eigenlijk was.

Mensen die niet bang zijn voor pijn, kunnen hier langs blijven komen. Dit is een zachte plek. Het was nooit anders bedoeld. Ik mis. Ik moeder. Ik schreeuw. Ik huil. ik heb lief van pijnlijk ver en van heel dichtbij. Ik probeer. Ik faal. Ik probeer het nog een keer.

Ik denk niet dat ik speciaal ben, of anders. Ik denk niet dat mijn verdriet zwaarder weegt dan het jouwe. Je mag zo naast me kruipen op de bank. Het is een veilige plek voor wie maar niet kan begrijpen waarom we de dingen doen die we doen. Waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Waarom we kwetsen en gekwetst worden. Het is een plek voor wie niet snapt hoe ze de pijn moet stoppen, maar dat wel wil. Ik wil dat. Heel veel van ons willen dat. Eén manier om te dealen met pijn –met verdriet en verliezen- is door erover te schrijven. Geloof me dat mijn vrienden en familie graag willen dat ik schrijf. Er zit een gemeenschappelijke deler in pijn die zich nergens in berust.

Wanneer je dit allemaal heel vreemd in de oren klinkt, wees dan blij. Je bent een wonder, en ik zou er nu alles voor over hebben om net zo’n wonder te zijn als jij.