Een jaar geleden stond ze hier ook jarig te zijn. Veel van de mensen die er nu waren, waren er toen ook. Er waren nieuwe mensen bijgekomen. En er waren mensen teruggekomen, weer anderen waren weggegaan of konden er nu pas echt bij zijn. Hoe dan ook: voor iemand die altijd leefde vanuit de angst dat ze slechts een ‘fase’ was in het leven van anderen, ontroerde het haar nu iedereen bij elkaar te zien. Ze had ze nooit anders dan anders willen hebben. “Laat de cynici in godsnaam buiten”, dacht ze, “laat ze buiten deze warme keuken met lachende kinderen en de kraakheldere stemmen van mijn vrienden.”

Ze stond er naakt. Ze realiseerde zich in al haar kwetsbaarheid dat deze mensen geen boodschap hadden aan haar diepe ongeloof in de waarde die ze voor een ander kon hebben. De actie was simpel: ze moest uit de emotionele dwangbuis stappen. Ze moest ophouden met zich schuldig voelen. Maar ook: ophouden met zich schuldig als ze zich eens een keer niet schuldig voelde.
Zichzelf kwetsbaar tonen stond haar hele leven lang al gelijk aan verlaten worden. Deze overtuiging durfde ze pas echt te zien in die keuken, tussen de mensen die ze lief had en die haar lief hadden. Deze overtuiging zien voor wat hij was, namelijk: alleen maar een overtuiging, misschien getuigde het zelfs wel van moed. Het begin was er: ze had al zoveel zelfinzicht dat het ergens wel mogelijk moest zijn zich niet meer te identificeren met haar emoties.

Het complexe van haar gevoelswereld was alleen maar de complexiteit ervan. Het was een ingewikkeld bouwwerk waarbij de stenen losjes met elkaar verbonden waren met een goedkoop mengsel van schuldgevoel en angst. Het waren de fundamenten voor haar wanhoop.

De grootste sprong die ze kon maken, maakte ze in de weken voorafgaand aan haar verjaardag: ze verliet zichzelf. Met een botte bijl hakte ze haar emoties en acties doormidden. Ze was niet wat ze dacht, ze was wat ze deed.

Het enige dat telt is het moment. Nu. Er is altijd een keuze. Nu.

Haar moed bestond erin, dat ze de stelligheid van haar keuze baseerde op alleen maar een vermoeden. Het was een quantumsprong in het diepe: ze sprong van ‘ik ben niet goed genoeg’, naar ‘ik ben alles’. De keuze om geen strijd meer te leveren met de wereld, maar juist de wereld zíjn. En de liefde, de vriendschappen, die kon ze nu laten bestaan bij het zien van de wereld in anderen. Ze hield van de wereld in de ander, ze hield niet meer van het lijden in de ander, het lijden van de wereld dat ze al die jaren zo graag wilde verzachten. En wat er ook zou gebeuren, iedereen daar in de keuken had een relatie met deze vrouw die tot het besluit was gekomen dat ze beperkingen heeft. Geen beperkingen in de zin van tekortkomingen. Niet in de zin van goede redenen die de ander heeft om haar te verlaten. Integendeel. Ze beperkte zichzelf. Ze beperkte zichzelf tot een rijk gevoelsmens, en ze koos niet meer voor de uitgeholde variant. Door zichzelf als uitgangspunt te nemen, plaatste ze zichzelf in een sterker, duidelijker perspectief.

Ze nam zich voor nooit meer een zwaktebod te doen.

Leunend tegen haar olijfgroene keukenmuur dacht ze aan de woorden van de Amerikaanse schrijver Hubbard: “Leg nooit iets uit. Voor je vrienden hoeft het niet en je vijanden geloven je toch niet”. Ze vond dat hij gelijk had. Ze streelde de zachte wang van haar dochter en lachte naar de mensen om zich heen. Zonder woorden, zonder uitleg. Vol van overgave.