Ze wou altijd voor alles een negen:
een negen voor de vaat, een negen
voor haar dochter, voor haar doctoraat,
voor de strijk, voor elk jaar een boek,

want er is een zwart gat dat ze vullen moet
met wat ze er uithaalt, ze kan niet minder goed.
Een negen voor wanhoop, een negen voor geluk,
ze kan het allebei, en een tien voor houden van mij.

Ze kan me zo graag zien dat ik haar doodgraag
ga zien, en zij mij nog liever.
Ze kan hartverscheurend ogen hebben,

bang dat ze te blij is dat ze van mij is.
En zo kan zij ook boos zijn, en ik bozer
en zij nog bozer. Maar zij altijd hopelozer.

Herman de Conick, uit: Pastorale, 1994
Pagina 378 van De gedichten