Het was laat in de middag op 5 december 2005 toen we in het provinciehuis samen naar beneden liepen. Ik wist allang al wie hij was: Andries Greiner, één van de vier gedeputeerden statenleden die je eenvoudig kon herkennen aan hun jasje-dasje en anders wel aan het ongemakkelijke geschuif van collega’s en afdelingshoofden als ze het bedrijfsrestaurant inliepen. De gesprekken over de kinderen, de afdelingsborrel of ‘die nieuwe van Economische Zaken’ verstomden meteen, waarna er snel en net iets te hard werd gepraat over bestemmingsplannen, dat persbericht (‘dat zo goed was opgepakt’) en de volgende statenvergadering.

Tussen de derde naar de tweede verdieping vroeg hij vriendelijk of ik niet naar huis moest om Sinterklaas te vieren. Ik antwoordde dat er twee extreem-gelovige kinderen thuis zaten te wachten, maar dat ik, zoals altijd, weer eens te laat was. Terwijl ik dat zei, realiseerde ik me dat dit wel het stomste was wat ik had kunnen zeggen. Hij was van het CDA, dus vast heel erg gelovig en op die trap ontboezemen dat ik een issue had met de tijd was nou ook niet de beste elevator pitch ooit. Maar hij lachte en stak zijn hand uit: ‘Wij kennen elkaar nog niet, toch?’ Het was 2005 en ik wist niet eens wie ik zelf was, laat staan dat hij dat had kunnen weten.

Op de begane grond vertelde hij dat hij Sinterklaas ging vieren met zijn vrouw Marjolijn en zijn dochters. Zijn kinderen waren al volwassen, maar als oud-leraar Nederlands was Sinterklaas een traditie met voor iedereen een boek en een gedicht. We wensten elkaar veel plezier en pas jaren later durfde ik hem te vertellen dat dit het eerste moment van velen was waarop ik jaloers was op zijn twee dochters.

In de jaren daarna spraken we elkaar regelmatig in het rookhok waar we over van alles praatten en deden alsof we het geroddel niet hoorden. Toen hij vroeg of ik voor hem wilde komen werken gaf hij me het grootste compliment ooit, ik geloof niet dat ik hem dit ooit heb verteld. Zelfs het gedoe dat er ontstond omdat een gedeputeerde ‘dat meisje van communicatie’ een voorkeursbehandeling zou geven, heeft nooit iets af kunnen doen aan dat compliment. Ook niet toen ik mijn ontslag indiende.

We hielden contact, meestal in de vorm van een lunch waarbij hij me de eerste minuut altijd zorgvuldig inspecteerde: ‘Ja, je ziet er goed uit, maar gaat het ook écht goed met je?’ Hij stelde de vragen en ik gaf antwoord, een onuitgesproken regel. Soms schreef hij iets op in dat boekje dat hij altijd bij zich had, al zou ik niet weten wat zijn criteria waren, want juist als ik dacht dat ik iets briljants had gezegd, bleef de pen liggen.

Maar onze levens, die we elke keer weer in een notendop probeerden te proppen aan een tafel bij Van der Valk, werden intenser. Bloemen van hem na mijn auto-ongeluk, een kaartje voor zijn eerste kleinkind, een knuffel van Nijntje na de derde. Mooie dingen, stomme dingen en zijn ‘ja, graag’ toen we vroegen of hij ons wilde trouwen.

Al die jaren speelde er ‘iets met zijn nieren’, maar er echt over praten wilde hij nooit. Hij stelde de vragen en at zoutloos, rookte niet meer en alles kwam goed. Tot de laatste lunch. ‘Het gaat niet goed, ik krijg een niertransplantatie, Marjolijn geeft me een van haar nieren’. Ik moest huilen, maar deed alsof dat niet zo was en ik zal vervolgens ongetwijfeld de grap hebben gemaakt dat ze zo ook wetenschappelijk hadden bewezen de perfecte match voor elkaar te zijn.

De operatie is gelukt en hij is er nog, maar ik heb al te veel mensen verloren om nu al niet te vertellen wat hij in hart en nieren voor me betekent. Dan weet hij dat zelf tenminste ook en kan ik hem vast voorbereiden op de volgende lunch waarbij ik hem de eerste minuut zorgvuldig zal inspecteren en zeg: ‘Ja, je ziet er goed uit, maar gaat het ook écht goed met je?’