Woon je in een ons-kent-ons woonwijk en lig je in een scheiding? God sta je bij. Voor zover God niet samen met zijn engelen aan een van zijn eindeloze koffiepauzes zit te praten over al het gedoe met jou. Hij schiep binnen no-time de wereld met alleen maar liefde in zijn achterhoofd, en behalve het akkefietje met Adam en Eva die te druk waren met het trippen op appels, bedoelde hij het echt allemaal goed. Hij is alleen een beetje verdrietig over deze wereld vol verloren liefdes.

Behalve God en de engelen zijn er heel veel mensen die zich afvragen wie er schuld heeft. En dat is niet hun schuld. Ze willen gewoon heel erg graag weten wat er nou precies is gebeurd tussen jullie want dit hadden ze echt nooit verwacht. Als er één stel was dat met stip bovenaan de scheidingsnominatielijst stond, dan was wel dat ene stel van op de hoek. Zij vechten elkaar al jaren de tent uit en zij roept al minstens zo lang dat ze ongelukkig is en hij gelukkig niet. Maar van jullie…nee, van jullie hadden ze het nooit verwacht. Ze zijn in shock. Ze vragen zich af of zij zich soms vergist hebben, want jullie zagen er zo mooi en gelukkig uit samen en de feestjes en spontane borrels bij jullie thuis waren ook zo gezellig. Het kan niet zo zijn dat zij zich vergist hebben, misschien werden zij wel voor de gek gehouden. Ja, dat moest het wel zijn en zo zie je maar weer, sociale media is alleen maar buitenkant.

Ze willen weten hoe het met je gaat en net voordat je wilt antwoorden, benadrukken ze dat ze echt geen kant kiezen. Ze nodigen uit tot een goed gesprek. Ze zijn vol van begrip en medelijden, willen weten wie het besluit heeft genomen en waarom dan en of je het écht niet had zien aankomen. En als ze vragen of er nog hoop is, vraag jij je af voor wie.

Zodra het nieuws een beetje is ingedaald, komt ‘ie toch om de hoek kijken, die ene, belangrijke vraag: wiens schuld was het nou eigenlijk écht? Er zijn mensen die de schuld geven aan de altijd-zo-stabiele-en-vriendelijke partner, omdat zij altijd zo stabiel en verzorgend was. Anderen geven jou weer de schuld omdat jij dat juist níet was. Dat kon toch ook niet goed gaan? Een paar weken later wordt het je pijnlijk duidelijk dat sommige mensen toch een kant hebben gekozen als ze de jouwe niet meer opkijken. 

Iemand moet de schuld krijgen. Mensen willen nu eenmaal begrijpen waarom het niet is gelukt omdat ze bang zijn dat het hen ook zomaar kan overkomen. En als jij niets wilt delen dan moet het wel aan jou liggen. Jij had issues. Zelfs de hond had issues. En wie kan er nou leven met issues uit het verleden van de ander? Ieder huisje heeft zijn kruisje, maar sommige huisjes hebben er wel twee. 

In de supermarkt pak je snel de diepvriespizza, wijn en voorgesneden broccoli. Je ademt in, ademt uit en lacht naar de mensen die je kent. Je lacht ook naar de mensen die je niet kent en visualiseert een lachende Buddha in je vortex. Want de tactiek van de lachende Buddha is het beste wat je kunt doen, alles tegen elkaar afgewogen (en je hébt wat afgewogen de laatste jaren), is de lachende Buddha-tactiek bijzonder doeltreffend. Let op dat je het niet te overdreven doet, anders denken de mensen dat je nu alweer gelukkig bent. Je weet als geen ander dat er veel mensen zijn die vinden dat je eerst moet rouwen. Je oefent met het loslaten van de ongeschreven wetten en regels uit het wetboek van de opgelegde rauw.

Terug in de hemel. 
God zit er doorheen. Dit was niet het plan. ‘Ze doen hun best, denk ik’. De engelen zijn het ermee eens; ze knikken.
‘Heb ik het leven soms te moeilijk gemaakt voor ze?’, vraagt God.
‘Ik geloof niet dat het uw schuld is’, zegt de grijze engel. 
‘Schuld is hetzelfde als schaamte, alleen binnenstebuiten’, roept de blonde engel terwijl ze haar vleugels uitspreidt. Ze volgen haar net zolang totdat ze zonder te morsen landt op de aarde.
‘Eindelijk’, fluistert God. 
‘Eindelijk’, glimlacht de grijze engel.