Onze hulp heet Charity en Charity heeft een dubbelgeklapte meniscus waardoor ze tijdelijk niet bij ons kan schoonmaken. Tussen haar naam en de toestand van haar meniscus zit overigens geen causaal verband. Natuurlijk is dit vooral heel erg vervelend voor haar, maar ook op ons heeft deze knie-calzone de nodige impact. Ik zit nog in het gips, Char draait wissel-diensten en de kinderen hebben geen excuus, maar wel een conflictvermijdende moeder.

Vóór het meniscusdrama was ons huis gewoon een gezellige bende en hygiënisch (genoeg).’Let niet op de troep’zeiden we alleen maar tegen nieuwe mensen. Nu, drie weken ná de catastrofale mededeling van onze hulp over haar niscus, verontschuldig ik me zelfs tegenover de poes. (Misschien is het projectie, maar ik verdenk onze poes ervan dat ze deze troep ook behoorlijk zat is en met de gedachte speelt om tijdelijk uit huis te gaan.)

Vandaag belde Charity. Het ging steeds wat beter, ze miste ons en liet voorzichtig vallen dat ze zich wel wat zorgen maakte. Ze zei niet precies waarover, maar ze komt hier al een behoorlijke tijd dus weet ze inmiddels ook wel dat het hier zonder een strak gecoördineerd swat-schoonmaakteam al rap helemaal uit de klauwen escaleert.

Charity had iemand voor ons geregeld: een van haar vriendinnen wilde graag bij ons schoonmaken en samen hadden ze ook al gebeden voor mijn been. Ik was ontroerd. Ik geloof niet dat er ooit eerder iemand voor mij gebeden heeft, laat staan voor een van mijn lichaamsdelen.

Ik vroeg naar de naam van haar vriendin en verwachtte iets in de trant van Hope of Destiny. Charity lachte. ‘Maandag’.
Ik snapte het niet. ‘Ze komt toch vrijdag?’
‘Ze heet Adwoa, dat is Ghanees voor maandag!’.

Dus vanaf vrijdag komt maandag elke vrijdag bij ons schoonmaken. Dat is nou Charity.