We gaan kleiner en samenwonen. Of, beter gezegd: we gaan samen in één en kleiner huis wonen. We ontspullen de inboedel op Texel en in Almere à la Marie Kondo: ‘Pak het anders even vast, voelt het goed? Wil je het nu nog steeds echt graag houden?’ Vooral na een indringende blik en retorische ‘weet je zeker dat je dit echt nog gaat gebruiken?’’ is het antwoord meestal nee.

Een paar maanden geleden maakten we -los van elkaar- een lijstje met wensen voor ons eerste huis. Zij wilde graag een huis met een tuin, een ligbad, logeerkamer en de zee dichtbij. Ik fantaseerde over een wit huis met luiken, een eigen werkkamer, witte wapperende gordijnen, genoeg plek voor de kinderen en dichtbij een oude stad. Ik weet niet wat er precies is gebeurd. Misschien begrijpen we onbewust opeens hoe The Secret werkt en is het inderdaad gewoon een kwestie van manifesteren (man-i-fes-te-ren!) en erin geloven. Want sinds een paar dagen hebben we de sleutel van ons gedroomde huis. Dat er geen ligbad is en we de luiken erbij moeten visualiseren, is prima: soms moet je een aantal eerlijke en transparante concessies doen (geheime tip).

Overal staan nog bouwhekken en er liggen bergen vol met zacht zand voor de deuren. Parkeren kan alleen aan het begin van de wijk en nieuwe buren sjouwen met kussens, matrassen en dekbedden. Alsof Lowlands net de hekken heeft opengezet. We lachen naar elkaar, we zitten tenslotte allemaal in hetzelfde schuitje met vuilniszakken voor de ramen in een straat die nog geen straat mag heten.

Maar de zon schijnt en in het slootje dat grenst aan onze tuin kwaakt een eend. De achterbuurman en zijn vrouw zwaaien en roepen ‘hoi!’ en ‘welkom!’. Hun kinderen voeren de eenden en de waslijn vol met witte was heeft iets enorm idyllisch. Ik wil het liefst nu meteen in een WhatsApp-groep met alle buren en neem me voor om, zodra ik de weg terug naar huis weet zonder te spieken, een buurtbarbecue te organiseren met een springkussen en grabbelton. Ik ben bijna thuis.