Het afgelopen jaar had ik de twijfelachtige eer om me voor de derde keer te buigen over de vraag: bestaat er zoiets als een goede scheiding? Het neerleggen van de wapens en het besef dat scheiden niet altijd falen betekent, een mislukking. Sommige huwelijken en relaties zijn gewoon eindig. Waarom vinden we het zo belangrijk dat iets voor altijd is? Misschien is het wel een succesvolle relatie als je weet dat het voorbij is. Als je de moed hebt om het erbij te laten en de ander in liefde los te laten. Als twee mensen van hun schone schijn een schone scheiding willen maken en niet tegenover elkaar in de boksring willen staan. Is dat ook niet een teken van een goede scheiding? Als we geen smet op onze herinneringen hoeven te werpen. Als we de kinderen samen door het noodweer loodsen. Als twee mensen achteraf kunnen zeggen: ‘We hebben het goed gedaan. We hebben voor elkaar gezorgd, zelfs toen ons huwelijk niet meer te redden viel. Zelfs toen we bang waren en radeloos omdat we zo duidelijk voelden dat de toekomst niet meer is wat hij ooit geweest is. Alles wat we dachten te zijn, wat we dachten te weten en van wie we dachten dat het voor altijd zou zijn, dat is verleden tijd.’

Je leert de ander pas echt kennen als je van elkaar gaat scheiden, maar niemand vertelt je hoe moeilijk dat is. (En hoe duur.) We beloven dat we voor altijd van elkaar zullen houden, in goede en in slechte tijden. Of we nu ziek zijn of gezond. Maar niemand vertelt je hoe lastig het is om je daaraan te houden. We hechten zoveel waarde aan een bruiloft, aan een happy end. De uitgebreide fotoreportage, de bloemen op prachtig aangeklede tafels met een zorgvuldige tafelschikking, de veelbelovende posts op Instagram van de perfecte huwelijksreis. We zouden met precies diezelfde zorg en liefde om moeten gaan met onze scheiding. Het kost wel veel meer dan alleen een bruiloft, want het zijn niet alleen de herinneringen, de foto’s en de gedeelde verhalen waarmee we onze levens samenvlechten. Trouwen is makkelijk, maar het is heel moeilijk om te weten hoe je moet scheiden. Dus hoe pak je het aan? Mag je de ander niet zwartmaken, de schuld geven of jeuk toewensen op plekken waar hij of zij niet bij kan komen? Geloof mij: dat doen we sowieso, maar na al het geschreeuw, getier en gehuil wordt het tijd om de wapens neer te leggen: de schuldvraag, rancune en verspilde spijt. Als de oorlog voorbij is en de mist langzaam optrekt, kun je weer voorzichtig aan de toekomst gaan denken. Rustig op adem komen en luisteren naar wat het leven je nog te bieden heeft. Vaak zijn we al zo lang aan het vechten dat we zijn vergeten dat boven de muur die we hebben opgetrokken de vogels nog steeds voor ons zingen.