Phoenix
Soms vraag ik me af hoe je het hier volhoudt. Hoe het toch kan dat je je leven als begeerlijke, bruisende, bedachtzame en tegelijkertijd wereldbestormende twintiger hier wilt doorbrengen. Dat je van alle plekken op de wereld alleen maar hier wilt zijn. Met mij. Met ons. In Almere. “Toen jij zo oud was als ik nu, had je al twee kinderen”, zeg je dan. En zoals je in zoveel dingen gelijk hebt, heb je ook daar weer gelijk in.
Er is nog nooit iemand in mijn leven geweest die ik zo graag gelijk wil geven, die zo gelijk is en die ik zo graag geef. Pas sinds ik met jou ben weet ik wat liefde is. Jij hebt me geleerd dat de liefde geen spel is, het is geen Monopoly, Memory en zeker geen verstoppertje. Ik ken niemand die zo echt is als jij. Jij kunt zonder dat je het zelf doorhebt een kamer vullen met de zuiverste vorm van oprechte puurheid. (Als je van chrystal meth was gemaakt , dan had iedereen “Heisenberg is back” gefluisterd).
Ik ben vaak bozer dan jij op de mensen die je al zo lang kennen en je maar niet kunnen of willen begrijpen. Ik weet inmiddels hoe je tranen smaken en ik weet na 2 jaar dat je na elk gesprek in Utrecht over vroeger maar twee dingen wilt: fado’s en mijn armen om je heen. Ik ken niemand die zichzelf zo goed kan duiden. Jij snapt dingen. Je luistert, voelt, huilt en doorvoelt. Hoe pijnlijk het ook is, jij maakt van je wond een wonder. Ik ken niemand die zo durft te huilen om oude pijn en verdronken verlangens als jij. Ik ken ook niemand die zichzelf zo snel weer bij elkaar kan rapen op steeds weer diezelfde fado’s als jij. Jij bent mijn Phoenix met vermoedelijk wat Portugees bloed op dat ene ontbrekende puzzelstukje.
Sinds jij in mijn leven bent is er kleur. Voor het eerst staan er bloemen in tuin (die ook echt groeien), is de slaapkamer mintgroen en wappert je haar als een rode draad door mijn leven. Er is nieuw leven, ‘s avonds ligt er op elke schoot een spinnende kat en er is muziek. Want lief, wat breng je veel muziek in mijn leven. Elke avond opnieuw als je de sleutel in het slot steekt begint het zingen, of zodra je aanbelt als je de sleutel weer eens bent vergeten. Of kwijt.
Maar het allermooiste is misschien toch wel dat we samen stil kunnen zijn met elke vorm van lawaai om ons heen. Nee, dat weet ik zelfs zeker. Voordat ik je kende was ik bang voor de stilte. Nu ik de liefde ken, weet ik dat geluk vooral bestaat uit het stilzwijgend rondhangen tussen het repeterende geluid van de droger, wasmachine, stofzuiger en het eindeloze ‘wat gaan we eten?’. Het is het hoogste geluk dat ik proeven kan: Jij en ik schrijvend aan de keukentafel, de kinderen om ons heen, Anna Moura op de achtergrond en het vacuüm van die paar seconden tussen mijn blik en de jouwe.